Wachten
We wachtten al een half uur. We waren te vroeg. Mijn zus bleef gespannen naar de deuren kijken. Ik liep heen en weer, tussen de televisieschermen en mijn zus. "Verwacht 16u. 28" las ik. Nog enkele minuten. We keken naar de mensen die al door de deuren kwamen: mannen met cowboyhoeden op, ontelbare kinderen op een troon van koffers. Soms angstig, soms trots. Rechts van ons stond een meisje gevaarlijk met een boeket bloemen te zwaaien. De vader wilde de bloemen overnemen, zodat er misschien nog één stengel niet geknakt zou zijn wanneer zijn vrouw en haar moeder door de deuren zou stappen. Het meisje was het er niet mee eens: "Ik geef ze alleen aan mama, niet aan jou."
Ik liep nog eens naar de schermen. "Geland" stond er. De deuren bleven gesloten. Links van ons stond een jongen in deftig pak. Hij hield een bordje omhoog en keek gespannen voor zich uit. "Schluppenburger" stond er. Of daar leek het toch op. Hij hoorde helemaal niet in pak te zitten, hij hoorde een jeans te dragen. Eén keer glimlachte hij. Een klein Turks meisje greep zijn been vast en legde haar hoofdje er tegen aan. Haar moeder riep haar snel terug. Hij zette zijn ernstig gezicht weer op.
"Ontscheept." Uit de deuren kwamen alleen maar koffers. Die hadden we niet nodig. Karretjes met bagage konden ons gestolen worden. We wilden rugzakken. De deur opende zich opnieuw, een meisje van tien kwam thuis. Een man, die haar vader zou kunnen zijn, stapte op haar af. Ze omhelsden elkaar langdurig. Discreet kwam er een hostess bij staan. Ze vroeg een identiteitsbewijs aan de man. Het meisje en de man gingen samen naar de security. Een tijdje later stapten ze hand in hand het gebouw uit. Hij probeerde haar niet te onvoeren.
"De bagage is aangekomen," deelde ik mijn zus mee, "nu kan ze er elk moment zijn." We zagen koffers, zonverbrande gezinnen en de Turkse oma van het meisje aan het jongensbeen door de deuren komen. Maar toen was ze er eindelijk. Ons zusje. Bruin en bijna blond.