Oktober
“Zijn ze er weer?”
We draaien onze hoofden en kijken.
“Een, twee drie, vier… Ik tel er twaalf.”
Twaalf ooievaars op de grasveldjes tussen de appartementsblokken, langs een drukke weg. Elke week opnieuw. Waarom ze het daar zo naar hun zin hebben, blijft een raadsel. Zijn de grasveldjes extreem voedselrijk? Gooien de bewoners hun etensresten naar beneden? Hebben de ooievaars een vriendengroep ‘Ooievaars van de Ghandi’ – zo heet de wijk – opgericht? Het is me niet duidelijk.
Gisteren keken we opnieuw.
“Zouden er nog ooievaars zijn?”
We draaiden onze hoofden.
“Nee, ze zijn er niet meer.”
Even was ik opgelucht. Maar op het achterste grasveldje troepten nog acht ooievaars samen.
Dat kan niet, vind ik. De ooievaars moeten weg, en wel meteen. Volgende week wil ik ze niet meer zien. Ze zijn ongewenst nu, voor hun eigen bestwil. Volgende week moeten ze in Afrika zijn, of in Spanje. Op zijn minst.