Bos
Ik wilde naar een bos. De herfst opsnuiven, door gele, rode en bruine bladeren banjeren, mijn benen strekken. Ik kende nog een bos in de buurt, een echt bos, groot, donker, met enkele wandelpaadjes. Daar kwam ik als kind wel eens. Mijn vader liep er heen, wij fietsten er heen.
We trokken onze wandelschoenen en dikke jas aan en gingen op pad. Ik rook herfst, deed bladeren hoog opdwarrelen. We kozen het rechtse wandelpad. Na een tijdje gingen we links. Daarna weer links. Een kwartier later waren we opnieuw aan ons vertrekpunt.
"Daar op het einde naar rechts is nog een groot stuk bos, daar zijn we nog niet geweest."
We wandelden naar het nieuwe stuk bos.
Tien minuten later waren we opnieuw aan het vertrekpunt.
"Hmmm, zo groot is het bos blijkbaar niet," moest ik toegeven.
We wandelden nog een rondje. We hadden alle paden in alle richtingen gehad.
"Ik dacht echt dat het een groot bos was. In mijn kinderherinnering was het dat toch."
Maar kinderherinneringen misleiden...