Carrière
"Wat ga jij studeren?"
Sommigen onder ons wisten het al, voor anderen was het antwoord op die vraag nog een groot vraagteken. Ik was er nog niet helemaal uit wat het zou worden. Maar H., een jongen van mijn klas, die twijfelde nooit over de vraag wat hij later zou gaan doen.
"Ik word profvoetballer, ik ga niet studeren."
Voor hem bestond daar niet de minste twijfel over. Wij keken hem met een schuin hoofd aan.
"Ben je wel goed genoeg?"
"Hoe kan je daar nu zo zeker van zijn?"
"En wat na je carrière, die duurt niet eeuwig hoor!"
Maar H. was vastbesloten. Op zijn achttiende kon hij terecht in de eerste ploeg van de club waar hij al jaren speelde. Hij was erg zeker van zijn zaak.
En hij kreeg gelijk. Onmiddellijk na zijn laatste verplicht schooljaar trad hij aan in de eerste ploeg van een eerste klasse club die net landskampioen was geworden. Dat vond ik best knap van hem.
Met een schuin oog volgde ik zijn carrière, maar raakte hem een beetje kwijt toen hij in Turkije ging spelen. Nu hij terug wat dichter bij huis speelt – al is dat relatief – heeft mijn schuin oog zijn krullenkop weer gevonden.