Mama
Deze week ben ik mama-voor-een-week, meer bepaald poezenmama-voor-een-week. Elke avond trek ik naar het pozenhuis, steek de sleutel in het slot, doe de lichten aan en roep zangerig "Ik ben er!" "Ik ben thui-huis," dat zeg ik niet, want het is helemaal niet mijn huis, het is het huis van de poes. Het poesje drentelt naar me toe, schuurt langs mijn benen, staart hoog in de lucht. Ik neem haar etensbakje, en vul het. Het poesje volgt me overal. Ze wil altijd naast me lopen, maar daar is ze niet zo goed in. Bij elke stap die ik zet moet ik goed uitkijken waar ik mijn voeten zet.
Ze eet een beetje en drinkt een beetje veel. Ze heeft altijd dorst, dat maakt me een beetje ongerust. Ik denk, dat kan ze wel alleen, en installeer me voor de tv. Nieuws. Als poes genoeg heeft gegeten en gedronken, trippelt ze tot bij me. Ik haal het touwtje boven. Haar lievelingsspeeltje. Soms kijkt ze me vragend aan, maar ik weet niet wat ze vraagt. Ik speel met haar, knuffel haar en praat tegen haar. Daarna is het tijd om te gaan. Ik kijk na of ze genoeg te eten en drinken heeft, doe de lichten en de tv uit, trek de deur achter me dicht en doe hem een keer extra op slot. "Daag poesje, tot morgen!"