Nederlaag
Het voelt als een capitulatie. Een nederlaag.
Ik zou het nooit doen, dat had ik gezworen. Maar vandaag deed ik het toch. Ik werd ertoe gedwongen en dat voelde niet goed.
Mijn nieuwe broek was stuk, de zoom kwam los. Een broek waarvan ik de pijpen had laten inkorten. Dat moet ik altijd laten doen, ik heb geen benen tot onder mijn oksels.
Al drie weken lag mijn nieuwe broek eenzaam in de kast. Ik dacht : nee, ik doe het niet, het komt vanzelf wel in orde. Maar het kwam niet vanzelf in orde. Ik dacht : naaien, daar heb ik een hekel aan, ik heb mezelf beloofd dat nooit te doen, dus ga ik het ook niet doen.
Maar mijn broek bleef stuk. Ik dacht : ik kan het niet aan mijn moeder vragen, ik moet helemaal op eigen benen staan. Broek bleef stuk. Ik dacht : ik vergeet gewoon dat ik die broek heb, dan lost het probleem vanzelf op. Maar ik miste de broek.
Vandaag gaf ik me over. Ik trok naar de winkel, kocht naalden, garen in vijf kleuren, een lint, speldjes en een echte, goede schaar. Alleen een naaidoos vond ik niet.
Nu de zoom nog opnieuw naaien, dan is de nederlaag compleet.