Weilanden
Op het bankje tegenover me zat een jong koppeltje. Ze waren erg verliefd en erg lichamelijk. Om beurten kusten ze elkaar in de hals en fluisterden dingen in elkaars oren. Hun handen zochten het zachtste plekje op het lijf van de ander. Ze spraken zachtjes tegen elkaar, in een taal waar ik geen woord van verstond. Het was moeilijk ze te negeren. Ik deed mijn best om gewoon uit het raam te kijken, naar de huizen, weilanden en rivieren die voorbij flitsten. Maar het lukt me niet altijd even goed.
Toen de controleur langskwam, vroegen ze hem in het Engels wanneer ze in Antwerpen zouden zijn. De controleur nam er zijn boekje bij. Het zou nog meer dan een uur duren, zei hij. De gezichten tegenover me betrokken. Daar hadden ze niet op gerekend. Ondertussen moesten ze al gemerkt hebben dat de trein in elk stationnetje stopte en niet echt snel vooruit ging.
Ze zuchtten, de controleur ging verder. Opnieuw stortten ze zich op elkaar, hingen letterlijk aan elkaars lippen. Drie minuten later stopte de trein opnieuw. Een onooglijk station, midden tussen de weilanden, kilometers verwijderd van Antwerpen. De twee stonden op, spurtten naar buiten en wandelden weg over het perron.