Eend
Vorige week zag ik er een. Jaren geleden was het, ik dacht dat ze ondertussen allemaal naar de schroothoop waren verwezen, dat moest wel. Niet dus. Vlakbij het station stond er nog een geparkeerd. Een geit, of eend zo je wil. Een witte eend met een donkergroene streep op de motorkap. En een donkergroen mannetje bij het raam, daar waar de streep begon. Een regelrechte Perrier-eend.
Jaren geleden - tien, twaalf, veertien jaar, ik heb geen idee - reed ik af en toe mee in zo'n eend.
Comfortabel was het allerminst. De zetels hingen boven en onder vast aan ijzeren staven die je niet kon negeren wanneer je anderhalf uur op de achterbank zat. Zeker niet wanneer je daar niet alleen zat, maar er nog drie andere passagiers meereden. Van Mons tot thuis, 120 kilometer per uur op de snelweg, we hingen in de bochten. Wat was ik blij toen we thuis waren en ik niet meer hoefde te vrezen dat de auto ieder moment om kon kantelen. Maar op andere vlakken was de auto wel luxueus: vooraan was er een koelkast: drie flessen Perrier pasten mooi in de witte doos.
De Perrier-eend en Brigitte, onlosmakelijk verbonden voor mij. Brigitte, moeder des huizes van het gezin waar we regelmatig logeerden om ons Frans bij te spijkeren. Brigitte, bakker van onvergetelijke suikertaarten. Brigitte, kok van spaghettisaus die minstens twee uur op het vuur moest staan. Brigitte, roekeloze eend-chauffeur.