Keukenvoorwerp (deel 1)
Elk voorwerp heeft zijn verhaal. Soms is dat verhaal niet langer dan een zin, soms kan je een boek schrijven over een ding. Ik hou van voorwerpen met een verhaal. Niet dat ik er speciaal naar op zoek ga, want dat zou afbreuk doen aan het verhaal.
Mijn zoutbus heeft ook een verhaal. Ze is groot, blauw, bevat echt zeezout en gaat nu al vier jaar mee. Vriendin M. en ik kochten haar samen. Niet omdat we zoveel zout (zeker een halve kilo) nodig hadden, wel omdat er geen zout in een kleinere verpakking te vinden was.
We deden samen inkopen voor een lang weekendje onder vriendinnen. Met vier zouden we voor vier dagen naar een bungalowpark in de Eifel trekken. Het moest goedkoop, want de meerderheid van ons was hard op zoek naar werk. Ik was de enige die al een tijdje werk had gevonden, meer dan een jaar al. Het was net uit met mijn vriend, na vier jaar. Ik kon wel wat opbeurends gebruiken, in die koude decembermaand. En ik kreeg heel wat opbeurends. We wandelden, bezochten pittoreske stadjes, dobberden in het zwembad, speelden gezelschapsspelletjes, praatten tot uren in de nacht en kookten samen.
Toen het weekend voorbij was, moest de overschot worden verdeeld. Omdat ik de enige was die het ouderlijk huis had verlaten en echt alleen woonde, kreeg ik het zout mee. Als aandenken aan een warm weekend in een koude periode.
En nu, elke keer ik aardappelen of vlees van enkele korrels zout voorzie, denk ik terug aan dat weekend. Lang geleden. Ondertussen is de helft van ons getrouwd en heeft een van ons al een zoon op de wereld gezet. Mijn blauwe bus, het zout op mijn patatten.
Wordt vervolgd...