TwweeT en de kleine dingen

woensdag, december 29, 2004

Keukenvoorwerp (deel 2)
Mijn plastic, geel vergiet – of temst zoals wij het noemden – kreeg ik mee van mijn moeder toen ik op kot ging. Al jarenlang heb ik er een haat-liefde verhouding mee. Ik haat hem, omdat het een onding is om af te drogen. Het heeft te veel gaatjes waar het water in blijft hangen, zodat je handdoek na een stuk helemaal nat is. Wat overigens niet betekent dat het vergiet droog is als je het hebt afgedroogd. Daarom laat ik mijn vergiet liever in de kast staan, ik giet mijn pasta wel af en kieper hem niet snelsnel in het vergiet. Dat scheelt weer een lastig stuk afwas.
Maar het gele vergiet is ook een stille getuige van de rijkdom van de ouderlijke tuin. Daarin werden tientallen kilo’s frambozen, stekelbessen, kervel, aardbeien en ander lekkers verzameld. Daarin werden erwten gedopt en appelschijfjes klaargemaakt voor de appeltaart. In de lente en zomer trokken we soms met zijn allen naar buiten, allemaal gewapend met een geel vergiet. Vruchten werden aangevoerd en later verwerkt in confituur of fruitsla. Een deeltje belandde in de diepvries zodat er ook in de winter nog frambozen op het menu konden staan. Mijn gele temst, het zonnetje in mijn keukenkast.
Wordt vervolgd…