Muren en kuilen
We hadden altijd al een vriendschap vol valkuilen en hoge muren. Elke keer opnieuw overwonnen we de hindernissen. We vochten, schreeuwden, lieten ons niet doen. Maar we huilden ook, in stilte. De poel vol tranen werd steeds dieper. Angstvallig hielden we die voor elkaar verborgen. Ondanks de muren en kuilen moest het goed zijn, en het was ook goed.
Tot enkele weken geleden. De dijk brak. De muren hielden de tranenzee niet tegen. Er werd nog een reddingsactie op het getouw gezet, maar de zandzakjes kregen de dijkbreuk niet hersteld. Het was te laat. Het is voorbij.