Pelotte
Aan het einde van de zomer stond het dorp enkele dagen in rep en roer. Er was geen kermis, maar het leek er wel een beetje op. Overal stonden eetkraampjes, iedereen kwam op straat en er hing een opgewonden sfeer. Mijn opvangfamilie-voor-een-week nam me mee naar het spektakel. Dat hoorde bij mijn bezoek aan de andere kant van de taalgrens, kwestie van helemaal ondergedompeld te worden in een Waals bad.
Maar ik begreep er niets van. Ja, er waren mannen die een spelletje speelden. Op een pleintje met een vreemde vorm naast de kerk. Maar wat ze deden en waarom ze het deden, ik begreep het niet. Het was een tornooi, van een heel aparte sport. Met spelers uit heel Europa. Heel geduldig legde mijn surrogaat-papa me de spelregels uit. Ik snapte het niet. Het was iets met handschoenen, en veldspelers en spelers die de bal moesten wegslaan. Het leek een beetje op honkbal, maar verder kwam ik niet.
"Dit is het grootste tornooi in heel Europa," zei surrogaat-papa trots. "Dit tornooi plaatst ons dorp op de wereldkaart." Ik knikte, maar geloofde hem niet echt.
Een groot tornooi van een sport die niemand kende, laat staan begreep. Maar in het dorp was het feest.