Luxe
Ik had het al gezien op internet. Ons hotel leek net een droom, zo mooi. Maar de droom werd werkelijkheid. Een groot landhuis, grondig gerestaureerd, kundig ingericht, enorme kamers, alles badend in luxe. Het was prachtig.

We installeerden ons in de ligstoelen op ons privé-terras, genoten van het uitzicht, lazen een boek bij de leeslamp in de sofa, waanden ons koningen in het majestueuze bed en vonden de badkamer prachtig.
Maar het voelde ook een beetje onwennig. ’s Morgens aan het ontbijt keken we met argusogen naar de andere gasten. Allemaal Duitsers en vijftigers die rijkdom en verfijndheid uitstraalden. We pasten niet in het plaatje, en dat wisten we. Maar zagen de andere gasten dat ook? Vroegen zij zich ook af wat twee twintigers kwamen doen in dat dure oord? Konden zij die hoge prijs wel ophoesten?
Nee, dat konden we niet. Maar dat hoefde ook niet. Door een foutje van de touroperator konden we er logeren tegen een fractie van de echte prijs. We lachten vriendelijk naar de andere gasten, vroegen of ze goed hadden geslapen en genoten van het hotel.