Ahoy
Langzaam stroomde de zaal vol. We waren vroeg en hadden een mooi plaatsje uitgezocht. We keuvelden wat, over werk, leven, koetjes en kalfjes. Met een half oog keken we naar het voorprogramma. De groep kon ons niet echt boeien. Iets van wel willen, maar niet kunnen. Pas aan het einde van de avond konden we de vinger op de wonde leggen: geen charisma en geen stem.
De lichten gingen weer aan. Tientallen mannetjes vulden het podium, overal klonk geroezemoes. We zagen plaatjes van een poes op de gsm van de man voor ons. De spanning steeg. Er werd meer geschuifeld, het geroezemoes werd luider. Af en toe floot iemand op zijn vingers.
Opnieuw gingen de lichten uit. Gejoel in de zaal. Mannetjes op het podium. En, bam, licht, muziek en Stipe. Veel Stipe, een hele avond lang. Wat een charisma, wat een ogen, wat een stem. Ze hadden er zin in, allemaal, en Stipe nog het meest. Heel anders dan het optreden in Werchter jaren geleden. Gretig slikte ik elke druppel, laadde mijn batterije weer helemaal op. R.E.M. was goed, gisteravond, erg goed.