TwweeT en de kleine dingen

dinsdag, februari 15, 2005

Dillema
Ik zit met een dilemma. Een levensgroot probleem. Echtwaar, want het gaat om twee levens.
Sinds ik rond nieuwjaar een kat te logeren kreeg, vertoeven de katten van mijn onderbuurman bijna constant op mijn balkon. Zelfs nu de logeerkat reeds lang verdwenen is. De ene kat op het balkon miauwt altijd heel klaaglijk. En dan kijkt ze met van die trieste oogjes naar me. Ze volgt me ook overal: ben ik in de woonkamer, dan springt ze op de vensterbank van het raam in de woonkamer, ben ik in de keuken, dan springt ze op de vensterbank van het keukenraam. Ze slapen ook vaak op mijn balkon: in een kartonnen doos met oud papier.
Ergens had ik wel een beetje medelijden met het beestje. En dus liet ik haar vorige week binnen. Onmiddellijk gaf ze kopjes, slingerde rond mijn benen. Maar ze bleef klaaglijk janken. Ik wist niet wat ze nog van me wilde. Haar baasje en haar eten waren beneden, wat had ze dan nog nodig?
En toen streelde ik haar. Ik voelde haar botten. Zo mager. Het was me niet opgevallen, ze heeft immers lange haren.
De kat wilde duidelijk nog iets anders van me dan alleen een beetje genegenheid: eten. Maar ik wist niet of ik haar dat wel wilde geven. Dan zou het mijn kat worden. Ik ben wel een kattenmens, maar mijn appartementje is echt wel te klein voor een kat, laat staan voor twee katten.
Ik zou het aankaarten bij de rechtmatige eigenaar van de katten, besloot ik. Daartoe kreeg ik de kans nog niet. Ondertussen sprak ik er al over met een gemeenschappelijke kennis. Hij vertelde me dat het een hopeloze zaak is. Een vriend van mijn buurman liet zijn katten achter bij hem toen hij op vakantie vertrok. De vriend kwam ze echter niet terug ophalen. En nu weigert mijn buurman ze nog eten te geven.
Zomaar katten laten verhongeren, kan ik niet. Dus zette ik een schoteltje melk en kattenbrokjes op mijn balkon. Maar of ik daar verstandig aan doe, dat weet ik niet.