Gsm
Een gsm, dat was niets voor haar. Niet nodig en niet handig. Al die knopjes, daar zou ze alleen maar in verdwalen. En zo bleef ze een van de weinige Belgen zonder gsm.
Tot twee maanden geleden. Samen met een paar vriendinnen trok ze naar de Ladies Night in de plaatselijke bioscoop. Daar werd een gsm weggeschonken, en warempel, zij die nooit een gsm zou kopen, kreeg er eentje gratis en voor niets.
"En wat vind je daar nu van?" vroeg ik haar.
"Ik heb er gemengde gevoelens over," zei ze. "Langs de ene kant vind ik het wel tof, maar ik heb dat echt niet nodig, en het gaat mij niet lukken, denk ik."
Het lukt haar inderdaad nog niet. Berichtjes moet je haar niet sturen, die krijgt ze niet gelezen. Haar bellen hoef je ook niet te doen, de kans is klein dat haar gsm aanstaat en dat ze hem bij zich heeft.
Maar ze geeft niet op, ze oefent.
Zoals vanmorgen, toen mijn mobieltje rinkelde. Op mijn schermpje verscheen haar nummer. Even was ik ongerust, als zij me belde, moest er iets ergs gebeurd zijn.
Maar nee.
"Oh, ik was wat aan mijn gsm aan het prutsen en blijkbaar kwam ik bij jou uit."
Blijkbaar, ja.