TwweeT en de kleine dingen

woensdag, februari 23, 2005

Herkenning
Helemaal achteraan was nog een plaatsje, dat had ik al gezien toen de trein voorbijreed. Verder zat de trein afgeladen vol. Allemaal pendelaars, die naar huis gingen na een dag als ambtenaar, bankbediende, leerkracht, financieel manager of poetsvrouw. Allemaal anonieme gezichten die telefoons hadden beantwoord, cijfers hadden ingetikt, vergaderd en gediscussieerd. Vanavond zouden ze huiswerk verbeteren, tv kijken, nogmaals vergaderen en strijken. Maar welk werkwoord bij welk gezicht paste, daar had ik geen idee van. Daarover mocht ik fantaseren.
Op het moment dat de trein helemaal stilstond en de deuren opengingen, repte ik me naar het lege plaatsje. Ik plofte op de bank, was al snel een van hen. Even keek ik naar links. Plots kreeg één pendelaar een gezicht en een verhaal. Het was mijn buurman, de man die met zijn vriend samenwoonde, net een hondje had en hield van een uitgebreid ontbijt op een zomerse zondag. We knikten naar elkaar en lazen verder. Hij de Humo, ik mijn boek.