Koud
Het was koud buiten. We hadden er al een tochtje van twintig minuten opzitten. De waterdruppels op de auto's waren bevrozen, hier en daar lag nog een toefje sneeuw. We hadden flink doorgestapt. Dat hielp. Warme voeten, warm lijf.
Maar we waren veel te vroeg, of te laat. Bijna drie kwartier moesten we nog wachten op de volgende bus. We stonden stil, we hadden het koud. We stampten met onze voeten op de grond, verstopten onze handen diep in onze mouwen, liepen kleine rondjes, telden de minuten. Maar het hielp niet. We hadden het koud. Zij koude handen, ik koude wangen. Maar daar wist ze wel raad mee. Zachtjes legde ze haar rechterwang tegen mijn rechterwang, en daarna haar linkerwang tegen mijn linkerwang. Het hielp. Even.