Nederlands
Er zaten twee vreemde meisjes in onze klas. Het ene meisje al vreemder dan het andere. Ze spraken een andere taal, maar zaten bij ons in de klas om Nederlands te leren. De twee meisjes zaten op internaat; twee lagere schoolkinderen, tussen leerlingen van de middelbare school.
Caroline en Ann-Sophie, zo heetten ze. Ann-Sophie was een beetje verlegen, meestal liet ze Caroline het woord voeren. Caroline was de vreemdste van het stel. Ze leek een beetje op een marsmannetje. Ze was klein, en had benen en armen als lucifers. Haar hoofd was ook niet zo groot. Ze had kroeshaar en een bril. En ze leek heel oud, ze was een beetje verrimpeld. Caroline was ook een beetje een driftkikker. Als ze boos was, werd ze helemaal rood. Dat was een gek zicht: overal rode rimpels.
Dapper deden ze hun best om Nederlands te leren. Niet altijd met even veel succes. Als Caroline er niet in slaagde iets gezegd te krijgen, werd ze boos en vloekte ze in het Frans. Een rood marsmannetje dat vloekt, best grappig. Ik snapte niet goed dat zij het zo moeilijk hadden om Nederlands te leren. Nederlands was toch een gemakkelijke taal? Frans, dat was pas moeilijk. Caroline was het niet met me eens. Verontwaardigd was ze, toen ik de gedachte hardop uitsprak.
En ze had gelijk ook. Ik vind Nederlands elke dag moeilijker worden. Nederlands wordt steeds meer een taal met valstrikken…