Lotgenoten
Het was een ramp, gisteren. Zes uur duurde het voor ik was waar ik moest wezen. Zes uur, van 10u30 tot 16u30, een hele dag voor mijn gevoel. En ik had gehoopt om er om 13u te zijn, zodat ik nog iets had aan mijn dag. De NS wilde niet mee. Werkzaamheden waren er bij de vleet, treinen daarentegen, reden niet.
Op het moment dat ik besefte dat het helemaal mis ging - er stonden helemaal geen treinen aangekondigd in Rotterdam - zag ik haar. Springerige krullen, grote blauwe ogen, kleurrijke sjaal. Ze vroeg de vrouw achter de infobalie hoe ze moest raken waar ze moest zijn. Ik moest dezelfde richting uit. Samen maakten we plannen, bedachten hoe we het zouden aanpakken. Wachten of metro's, bussen en treinen. Het werd veel wachten en heel veel metro's, bussen en treinen.
We praatten over haar studies, onze ervaringen in Nederland - 'ik lust nog steeds geen pindasaus' - 'als ik ziek word, sleep ik mij tot in Antwerpen en ga daar wel naar een dokter' - zochten samen iets te eten, pasten op elkaars bagage en kloegen over het onmogelijke vervoer. 'Als we die sporen nu gewoon eens volgen, misschien gaat het dan sneller.'
Maar we kenden nog steeds elkaars naam niet. Vier uur lief en leed, en pas toen onze wegen bijna scheidden, had ik de moed.
"Hoe heet je eigenlijk?"
"Lori."
Ze maakte mijn reis zo aangenaam als maar mogelijk was.