Moed
De sticker op mijn brievenbus helpt vaak niet. Heel regelmatig valt er reclamedrukwerk in mijn bus. Dan zucht ik, denk 'kunnen ze niet lezen?' en gooi het drukwerk bij het oud papier. Ongelezen.
Vanmiddag viel mijn oog op een klein wit papiertje met blauwe letters, diep in mijn brievenbus. Ik zuchtte al, weer reclame. Vluchtig gleden mijn ogen over de letters. 'Nieuwe praktijk vanaf 7 maart 2005', las ik. En daarna 'Dierenarts'. Ik liet het papiertje liggen en liep al naar boven. Pas toen ik mijn jas al uit had, ging er een lichtje branden. Er stond nog een naam bij ook, en die klonk bekend.
Oud-collega J., flitste het door mijn hoofd. Deze zomer nam ik afscheid van J. Heel toevallig kwam ik haar tegen, dat gebeurde niet meer zo vaak sinds ik van werk veranderde.
"In september vertrekken we, als alle papieren in orde zijn." Naar Namibië gingen ze. Voor altijd. Dat was het plan. Hij ging er werken als dierenarts, zij ging hem assisteren.
Moedig vond ik het en spannend ook.
"Het ga jullie goed," zei ik. Ik dacht niet dat ik haar ooit nog zou terugzien.
Maar het liep anders. De papieren raakten niet in orde, Namibië ontving hen niet bepaald met open armen. Ronduit vijandig, hoorde ik van andere oud-collega's. J. en haar man keerden al enkele maanden na hun vertrek terug naar België.
Zo veel plannen gemaakt, zo hard naar een nieuwe toekomst gemaakt. En dan beslissen dat het niet doorging. Opnieuw moedig, vond ik. En ook hard.
Maar J. en haar man maakten al werk van hun nieuwe plannen: een dierenartspraktijk in België.
Ik haalde het kaartje uit mijn brievenbus en glimlachte. Moedig.