Bezoek
Ik deed het opnieuw. En weer voel ik me er niet helemaal goed bij.
Eergisteren. Na mijn werkdag fietste ik van het station naar huis. Zo'n vijftig meter voor ik thuis zou zijn zag ik het: ik had bezoek, er stond volk voor mijn deur. Hmmm, dacht ik, even kijken wie dat zijn. Nog twintig meter. Twee vrouwen van middelbare leeftijd. Hmm, dacht ik. Nog tien meter. Ze hadden boekjes in hun handen. Ik was er, maar duwde nog eens extra op de trappers. Daar had ik geen zin in. Ik fietste het park in, maakte een ommetje en keerde naar huis terug.
De vrouwen waren druk in gesprek met mijn buurman zag ik. De kust was veilig. Ik ging naar huis. Niet veel later hoorde ik mijn bovenbuurvrouw naar beneden gaan. En terug naar boven. Mijn bel ging. Het zijn wel volhouders, dacht ik.
Ik deed mijn deur open, nog onzichtbaar voor het bezoek beneden. Mijn bovenbuurvrouw waarschuwde me alvast: "Het zijn de getuigen van Jehova hoor." Dat dacht ik al. Ik ging terug naar binnen en maakte me zo klein en onzichtbaar mogelijk.