Romantiek uit lang vervlogen tijden
Het was een beetje onze muziek. De cd stond vaak op wanneer we samen waren op mijn kot. Nochtans hadden we geen van beiden cd’s van de groep: ik pikte hem regelmatig mee van thuis, van mijn zus. Meestal merkte ze het niet eens, maar als de cd te lang verdween, kreeg ik er wel opmerkingen over. Uiteindelijk deed hij me de cd cadeau, samen met de allernieuwste langspeler van de groep.
Toen Ben Folds Five die zomer op de affiche van Werchter stond, moesten we er bij zijn. Samen met een groepje vrienden togen we naar het festival. Wat de anderen op dat ogenblik deden, kon ons weinig schelen, maar wij tweeën stonden voor het zijpodium, lang voor Ben Folds Five er speelde. Het was goed, indrukwekkend zelfs.
Na het optreden keerden we terug naar de anderen. Beetje liggen, beetje eten, beetje babbelen, beetje mensen kijken. Zo gaat dat op festivals. Een tijdje daarna verdween hij uit het groepje, ik wist niet waar hij heen was. Maar zorgen maakte ik me niet, nog niet. Na een uurtje veranderde dat. Ook de anderen wisten niet waar hij uithing. Ongerust, en een beetje boos, voelde ik me. Hij had toch kunnen zeggen waar hij naartoe ging? En wanneer hij terug zou zijn?
Met een grote glimlach kwam hij aangewandeld. "Sst," zei hij, "niets zeggen." Hij nam me even apart en gaf me een blauw blaadje. ‘For a very special little girl’ stond er. En een krabbel. "Van Ben Folds," zei hij. "Ik moest lang wachten, er was veel volk. Sorry."
Geïnspireerd door Witte Walvis.