Wachten
"Ik haal het niet, het wordt iets later," las ik.
Er zat niets anders op dan wachten. Een kwartier, een half uur. Te voet was de weg van het station naar zijn huis iets te lang, bussen reden er niet en treintaxi’s ook niet.
Ik installeerde me op een bankje vlakbij de parking. Ik keek naar de mensen die werden opgepikt, professioneel uitgeruste fietsers die aan een tochtje begonnen en naar kinderen die vertrokken voor een logeerpartijtje. Maar verder kon ik alleen maar wachten. De krant had ik al uit en ik had geen zin om het tijdschrift te lezen dat in mijn rugzak zat.
Maar er was een boekenwinkel aan de voorkant van het station. Wat een verleiding. Ik had mezelf al langer voorgenomen geen nieuwe boeken meer te kopen. Maar snuisteren mocht wel, vond ik. Vijf minuten later vond ik dat een pocket ook wel kon. Ik had toch nog zeeën van tijd. Ik nam enkele pockets op, las de achterflap en twijfelde. Bij ‘Het meisje met de parel’ twijfelde ik niet. Ik nam het boek mee naar de kassa, betaalde en installeerde me opnieuw op het bankje aan de achterkant van het station. Ik las tot hij me kwam halen. Een dag later, op weg naar huis, was het boek uit. Mooi boek. Leuk halfuurtje wachten.