Herinneringen
Twee broden heb ik nodig. Een voor mij en een voor hem. Maar mijn oog valt op de gebakjes. De Astridjes. En ik denk: dat waren zijn gebakjes. Hij at zelden veel, muizenhapjes, muizenbeetjes. Maar als het in de smaak viel, nam hij wel twee keer. Astridjes, paling in’t groen, zoete taart, vis.
Ik zie mannen met dassen. Mannen die zich niet op hun gemak voelen met een das. En ik denk aan hen. Hoe zij zich bij hem verontschuldigde omdat ze hem een das had laten aandoen. "Nu voel je het niet meer. Je hoeft niet meer te zeggen: ‘Gaat ge mij weer opknopen?’ Je hebt er geen last meer van. Het is beter zo. Minder wit."
Er blijft een leegte, die bompa een maand geleden nog vulde. Vanzelfsprekend. Zonder veel woorden. Maar als hij sprak was het puntig en altijd to-the-point. Een originele invalshoek, een scherpe opmerking, een snedige grap. Humor, op zijn bompa’s. Humor die verdacht veel weg had van Engelse humor. Maar dat mocht je hem niet zeggen, hij verafschuwde alles wat Engels was. De bombardementen. De herinneringen.
En dat is al wat ons nu rest. Herinneringen. Zijn woorden, zijn schelmenblik, de ‘bich’, zijn kunde en zijn bezorgdheid. En nog veel meer. Herinneringen.