Park
De bladeren hielden de druppels tegen. Nog even. We bleven zitten onder de Brusselse bomen. Nog even. We praatten. Over nu en over vroeger. Over hoe het is en hoe het was. Niet over hoe het geweest zou kunnen zijn. Gevaarlijk.
Af en toe begon zij een zin en maakte ik hem af. Of kwamen dezelfde woorden op hetzelfde ogenblik uit onze mond. Dan keken we elkaar even aan en zwegen. Het was goed zo, dat wisten we. En dat was genoeg.