Weg
Ze zijn weg, echt weg. En ze komen niet meer terug. Mijn poezen. Die mijn poezen niet waren.
Mijn broer had me al gewaarschuwd. De echte eigenaar die haar poezen bijna een jaar bij mijn onderbuurman onderbracht, zou haar katten terug komen ophalen.
Ik moest even slikken. Al die tijd zaten ze vaker op mijn balkon dan op het terras van mijn buurman. Waarschijnlijk kregen ze van mij ook vaker te eten. Nooit nog die grijze kop die alles volgde wat ik deed. En die rosse, die zelfs op de hoge, smalle vensterbank van de keuken sprong.
Vorige week was het zo ver. Joris, de rosse, was nergens te bespeuren, maar Boris, de grijze zat op mijn balkon. ‘Boris,’ hoorde ik. ‘Boris!’ Wel tien keer. Maar Boris bleef waar hij was. En ik deed niets. Een beetje later werd er op mijn deur geklopt. Of hij Boris mocht komen halen van op mijn terras. Ik tilde de kater op en gaf hem aan. Maar Boris voelde blijkbar wat er te gebeuren stond en spurtte hard weg. Het meisje moest genoegen nemen met Joris. De volgende dag was Boris iets minder op zijn hoede en vertrok ook hij.
Het is nu officieel. Ik heb geen katten meer. Al heb ik nooit katten gehad.