Eerste schooldag
Het was lang geleden dat onze dagelijkse trein nog zo vol had gezeten. Het was duidelijk, de zomervakantie is voorbij. Bij elke stop stapten er een tiental mensen in onze wagon. Pas in het eerste grotere station verliet ook een vijftiental mensen de trein. Dat liep niet van een leien dakje. De deur weigerde medewerking. Op een drafje liepen de mensen de wagon door naar de andere deur, die het wel deed. Achteraan maande een vader zijn zoon aan zich te haasten. De deuren konden immers elk moment weer sluiten. Met zijn spiksplinternieuwe boekentas waggelde hij achter zijn vader aan. Net als ik, hielden de mensen in de wagon hun adem in. De deuren piepten. Ik zag hoe de vader nog net op tijd naar buiten sprong. De jongen bleef achter. Bijna onmerkbaar ontsnapte er een ‘ooh’ aan de hele wagon.
Buiten werd druk gegesticuleerd. De treinbegeleider was in geen velden of wegen te bespeuren. Het zag ernaar uit dat de jongen veel te laat op school zou aankomen. En dat voor de eerste dag.
Maar de mensen buiten gaven het niet op. Bijna zette de trein zich in beweging. Allemaal staarden we naar buiten. De spanning was voelbaar. Zij die wel konden uitstappen waren erin geslaagd de treinbegeleider te verwittigen. Hij liep naar de machinist en we voelden dat de trein toch nog even zou blijven staan. En warempel, de deur ging open. Met een grote glimlach stapte de jongen van de trein. Het zou toch nog goed komen, die eerste schooldag.