Ontmoeting
Twaalf jaar geleden kreeg ik les van haar. Frans. Ze was een beetje excentriek en leek wat op een oude balletleerkracht. Mager, strenge blik, haren steeds strak naar achteren gekamd en een klein dotje op haar hoofd. Ze hield van poezen, ze verzamelde ze in alle soorten, vormen en maten: beeldjes, knuffels, bestek, … Ze schreef ook af en toe voor de krant, maar verder kon ik me niet zoveel over haar herinneren.

Zaterdagavond zag ik ze. Opeens, tussen honderden andere mensen.
"Van die vrouw die nu achter ons staat, heb ik ooit nog les gehad," fluisterde ik tegen mijn vriend.
Ze had me ook gezien, en herkend.
Ze vroeg hoe het met me was en wat ik nu deed. De obligate babbel. Ze kende het blad waarvoor ik schrijf en zou het voortaan in het oog houden.
"Mmm," knikte ik.
"En hoe gaat het met u?" vroeg ik.
"Stilletjes," zei ze. Ze was al een tijdje gepensioneerd en schreef niet meer voor de krant. Haar twee zonen woonden elk alleen en met haar man ging het ook goed. Ze woonden wel al heel lang niet meer samen. Ik dacht in mezelf dat ik daar niets over wist. Ze babbelde verder. Ik luisterde en knikte af en toe. Al zestien jaar had ze een lat-relatie maar die man was enkele maanden geleden overleden. Wat raar, dacht ik, om die term uit de mond van mijn gepensioneerde leerkracht Frans te horen. Sindsdien had ze geen plezier meer in het leven. Het deed haar allemaal niets meer. Noch de muziek, noch de meest fantastische evenementen, noch de vogeltjes in haar tuin. Ze had het allemaal gehad, het hoefde niet meer. Oei, dacht ik, dat klinkt als een depressie. Ze ratelde verder. Ik probeerde naar de leuke dingen te vragen, maar kreeg amper een antwoord.
"Eten," zei ze. "Dat is het enige waar ik nog plezier in heb."