Anoniem
Onverwacht belandde ik in het dorp waar ik meer dan twintig jaar woonde. Op klaarlichte dag, een doordeweekse middag. Dat gebeurt zelden. Ik kom er enkel nog om op bezoek te gaan, maar ben niet langer lid van een vereniging en ook mijn vrienden wonen er niet. Ik heb niets meer met het dorp, maar dat ik er mijn jeugd doorbracht, kan ik niet loochenen.
Snel een anoniem bezoekje aan de bakker, dacht ik. Maar dat bleek zo eenvoudig niet. Nog voor ik goed en wel op weg was, wandelden er twee meisjes – vrouwen ondertussen – van de scouts voorbij. Een knikje, een kort ‘hoe is het met jou?’ en een nog veel korter ‘goedgoed’. Dan de bakker in. Wie staan er achter de toog: nog steeds dezelfde verkoopster als jaren geleden en mijn oude buurmeisje E., tevens ex-liefje van mijn broer. Anonimiteit verzekerd…
De verkoopster: ‘Geef jij les hier op school? Mijn dochter vertelde dat ze les krijgt van iemand die vroeger in de scouts zat.’ ‘Neenee, dat kan ik niet zijn, ik geef hier geen les.’ Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt leerkracht te worden, laat staan in de school van mijn geboortedorp. ‘Oh, ik dacht dat jij het zou zijn.’
Maar met E. was het anders. Ik wilde zelf wel weten hoe het met haar was. Echt. En zij mocht ook wel weten hoe het met mij ging. Ze vertelde dat ze morgen ging verhuizen. Dat ze een huis hadden gekocht. Het klonk goed, ze zag er gelukkig uit. En toen ging mijn telefoon. Weg gesprek met E. En warempel, ik vond het nog spijtig ook.