Klein meisje
Ogen, voorhoofd, een beetje wang en neus. Meer is er niet te zien. De rest is onder water verdwenen. Bijna verticaal hangt ze in het water. Ze kijkt naar het plafond - ze kan niet anders. Ze beweegt haar armen en benen, maar zwemmen kun je het niet noemen. Centimeter voor centimeter vordert ze richting kant. Maar ze geeft niet op. Haar grote blauwe ogen zoeken aanwijzingen op het plafond. Is het nog ver, denkt ze. Ze kan de kant niet zien. Nee, meisje, het is niet ver meer, nog vier meter. Bijna geef ik haar een duwtje, of zeg haar dat ze zich aan mij mag vastklampen. Dan breng ik haar wel naar de kant. Maar ik zeg niets.
Een beetje later krijg ik haar weer in het oog. Ze klampt zich vast aan de rand van het zwembad, klaar om weer te vertrekken. Vijfentwintig meter lang bewegen, kruipen bijna. Maar ze zwemt. Echt.