Schatbewaarder
‘Schatbewaarder’, stond er onderaan de mail. En daarboven zijn naam.
De naam van de man die dag in dag uit bovenop een zware, grote, houten kist zit. Met daarin goudstukken, juwelen, parels en zilveren vaatwerk. Hij is de enige die de sleutel van de kist heeft. Hij bewaakt ze dag en nacht. Af en toe komen mensen naar hem en vragen om een beetje goud of om een zilveren ring. Dan houdt hij zijn hoofd even schuin, vraagt: «Waarvoor heb jij die goudstukken nodig?» en als het antwoord hem bevalt haalt hij minzaam zijn sleutel boven. Hij wipt van de kist, maakt ze open en haalt er de nodige goudstukken uit. Niet meer dan gevraagd, maar ook niet minder.
Soms dan schenkt het antwoord op de vraag «Waarvoor heb jij die goudstukken nodig?» hem geen voldoening. Dan zegt hij: «Dat kun je best met wat minder realiseren.» Of: «Nee, ik weiger.» En dan blijft de kist toe.
Maar er zijn ook dagen dat er niemand langskomt om goudstukken te vragen. Soms dan brengt er iemand een vrachtje biljetten of een lading zilverwerk. Dan wrijft hij in zijn handen, dan is zijn dag goed. Tegen hen zegt hij nooit: «Nee, ik weiger.»
Dat in een organisatie anno 2005 iemand nog steeds de titel ‘schatbewaarder’ draagt, doet mijn fantasie elke keer weer op hol slagen.