Een weekendje openbaar vervoer
Vrijdag
- De trein. We staan in Brussel-Centraal, bovenaan de trappen, bij de loketten. Twee Japanse meisjes stappen op ons af. "Where is the trainstation?" vragen ze. De weg uitleggen was nog nooit zo makkelijk. "This is the trainstation. The trains are overthere." We wijzen naar beneden, het zwarte gat in.
- De bus. Een meisje spreekt me aan en zegt dat zij wel zal kijken of de bus al in aantocht is zodat ik in het bushokje, uit de regen, rustig mijn broodje kan opeten.
- Op diezelfde bus lag er een eenzaam kinderschoentje. Maat 26. Verweesd.

Zaterdag, de internationale trein.
Ik ga naast een jongen zitten die ingespannen naar een laptop tuurt. Hij kijkt een film, ik lees een boek. Daarna gaat hij bellen. Het ene gesprek na het andere. ‘Het was een vet cool feest.’ ‘Ik heerste.’ ‘Wel 800 mensen en die dansten allemaal op mijn muziek.’ ‘’t Was een lekker wijf ja. Bruin, lang en mager. Maar absoluut mijn type niet.’ ‘Eerst het werk, dan het meisje hé. Dat vind ik niet erg, ik vind er toch niet veel meer aan.’

Zondag, opnieuw de internationale trein.
Naast me zit een klein, zwart meisje. Haar zusje zit achter haar, hun moeder achter mij. Ze zingen, lopen door het ganse treinstel en vertellen honderduit. Hun vlechtjes wiebelen heen en weer. Af en toe schenken ze mij een warme lach. Mijn boek vordert erg traag. Maar dat is niet erg.