Hokjes
Ik heb vriendinnen waarmee ik sms, vrienden waarmee ik bel. Anderen mail ik regelmatig of spreek ik geregeld op msn. En enkelen zie ik minstens een keer per week. Al hou ik niet van hokjes, toch kan ik mijn vrienden allemaal in een hokje plaatsen. En tot mijn eigen verbazing, voelt het niet goed wanneer de grenzen worden doorbroken. Onwennig, onzeker, al ken ik mijn vrienden nog zo goed.
M. zie ik minstens tweemaal per week. We mailen nooit en spreken elkaar nooit op msn. Voor M. betekent de computer werk, die zet ze niet voor haar plezier aan. Ook bellen doen we amper. Een sms om een afspraak te bevestigen of eentje om te melden dat ik wat later zal zijn. Dat is alles. Verder spreken we elkaar alleen maar live.
Maar deze week moest er gebeld worden. We zagen elkaar voor het laatst bijna vier weken geleden, net voor de feestdagen en zij met vakantie vertrok. We hadden toen al een dag afgesproken voor deze week. Maar als er zoveel tijd tussen zit, voelt het een beetje onwennig. Het was toch donderdag? En we hadden toch bij haar thuis afgesproken? Twijfel. Snel opgelost met een belletje natuurlijk, maar dat blijkt een grote stap te zijn. Het hoort gewoon niet, M. bellen.