Slaapdorp
Hier en daar liggen nog plukken sneeuw. Aan de rand van het water en op de oprit van het grote huis, in de schaduw. Op de stoep en op straat slingeren tientallen rode papiertjes en houten stokjes. Souvenirs van de oudejaarsnacht.
Het is stil in het dorp. Iedereen is opnieuw aan het werk, de school nog gesloten. Een slaapdorp aan de snelweg, verlaten tussen het groen. En toch is het dorp moeilijk te verlaten en moeilijk te betreden. Af en toe varen er boten, soms raast er een vrachtwagen door de dorpskern. En in de verte hoor je soms een trein voorbij snellen. Maar wie geen vier wielen ter beschikking heeft en het dorp uit wil, heeft geen keuze. Drie minuten heeft hij. Eentje net voor negen uur, eentje net voor twaalf uur en eentje diep in de namiddag. Drie minuten per dag heb je om zwaaiend langs de weg te staan. Als je gelukt hebt, word je meegenomen door het buurtbusje. Dat brengt je naar het dichtstbijzijnde stadje. En zo kun je het dorp toch uitsluipen. Niet met de auto, niet met de trein en niet met de lijnbus. Het zijn vrijwilligers die je uit het dorp ontvoeren. Driemaal per dag. En daar kun je hen enkel dankbaar voor zijn. Af en toe toch.