Stil
Voortdurend is er lawaai in zijn hoofd. Het gonst en bonkt, het klatert en tatert. Allemaal ideeën, gedachten, mijmeringen. Ze kunnen er niet uit. Ze blijven in zijn hoofd. Ze botsen tegen elkaar op of belanden in een vergeethoekje. Maar verdwijnen, doen ze maar zelden.
Hij kan ze er niet zomaar uitgooien, daarvoor heeft hij de middelen niet. Zijn stem is verdwenen, zijn handen liggen roerloos op de stoel. Af en toe slaagt hij erin enkele woorden te laten ontsnappen. Zorgvuldig kiest hij ze. Welke zijn het mooist? Welke drummen het meest? Maar vooral: welke zijn het nuttigst?
Hij wikt en weegt.
En dan gaat hij aan de slag. Letter per letter, knipoog per knipoog. Hij zegt, zij vertaalt. Zij geeft elke knipoog een naam, vormt letters en daarna woorden. Langzaam ontsnappen er ideeën, gedachten, vragen, ongenoegen en genoegen. Maar in zijn hoofd wordt het niet rustig. Dat kan niet. Daarvoor is de opening te klein.
Naar aanleiding van, maar niet gebaseerd op 'M'n ogen zeggen alles'.