Vijgen na...
Mijn nieuwe buren worden mijn nieuwe buren niet. Nog voor ik naar mijn nieuw huisje verhuis, zijn ze al weg. Zaterdagochtend stond er een grote vrachtwagen voor de deur. Die werd langzaam volgeladen. Terwijl we schilderden, tape verwijderden, schuurden en vernisten hoorden we drukke stemmen. Daarna werd het stil. De vrachtwagen vertrok, maar kwam weer terug. De stemmen verplaatsten zich naar de tuin.
"Ik hoop dat ze de vijgenboom laten staan", zei ik nog tegen mijn klusgezelschap.
De boom had zijn takken tot over mijn muurtje uitgestrekt. In oktober had ik gezien dat er ook aan mijn kant vijgen groeiden. Dat kon ik best appreciëren.
Mijn klusgezelschap liet de planken vloer in de steek en ging op inspectie.
"Welke boom is de vijgenboom?" vroeg ze nog.
Ik volgde haar naar buiten. Aan de overkant van het muurtje zag ik enkele takken gevaarlijk heen en weer zwiepen. Maar het was niet de vijgenboom. Die was al verdwenen. Aan het einde van de dag waren ook de twee andere bomen uit de tuin verdwenen. Mijn buren zijn grondig verhuisd. En ik kan fluiten naar mijn vijgen.