Sprookje
Er was eens een meisje, lang geleden. Ze was lief en heel erg mooi: gitzwarte haren, vuurrode lippen. Het meisje was niet op haar mondje gevallen, ze wist wat ze wilde en daar ging ze voor. Ze wilde een carrière en trouwen met de leukste en knapste jongen van het land. En nog voor ze 25 werd, wilde ze een kindje. Tientallen jongens dongen naar haar hand. Ze kon kiezen: wilde ze een magere jongen, een jongen met een dure wagen, eentje met hemelsblauwe ogen of een jongen die elke dag propere sokken aantrok?
Het meisje wist dat ze macht had over de jongens. Ze liet ze wachten, ze nam de tijd. Maanden deed ze erover, maar uiteindelijk maakte ze haar keuze: die ene jongen met de grasgroene ogen en de blonde krullen, die wilde ze.
De jongen en het meisje waren voortdurend samen, ze bouwden een huisje, gingen op reis en maakten plannen. Ze waren gelukkig. Een jaartje nadat het meisje haar keuze had gemaakt, werden de trouwplannen concreter. Er was een datum, er was een jurk, er was een feestzaal.
Maar de jongen bedacht zich. Hij had een ander meisje ontmoet. Stiekem. Een meisje met ogen zo blauw als de oceaan en een hart zo groot als het Titicaca-meer. Steeds vaker vertoefde hij in haar warme armen. Het meisje met de gifzwarte haren wist nergens van, zij droomde nog steeds over de dag van haar leven en haar dochtertje met zijn grasgroene ogen.
Maar ze ontdekte zijn geheim, uiteindelijk. Haar droom sloeg aan diggelen. De trouwjurk verdween in een hoekje achter in de kast, de uitnodigingen werden nooit verstuurd.
En toch kon ze hem niet vergeten, zij had hem immers gekozen uit de honderden andere jongens. Hij zou haar man worden, voor de rest van haar leven. Daar wilde ze voor vechten. En dat deed ze. Zo hard en zo lang dat het meisje uiteindelijk verdween. Maar hij volhardde. Hij wilde haar niet langer.
En nu rest er enkel nog een vrouw met doffe ogen, slappe armen en een leeg hart. Maar ergens diep vanbinnen smeult nog steeds een vuurtje. Ze weet dat ze niemand nodig heeft om haar dromen te vervullen, dat doet ze voortaan zelf.
Er was eens een meisje, lang geleden. Ze was lief en heel erg mooi: gitzwarte haren, vuurrode lippen. Het meisje was niet op haar mondje gevallen, ze wist wat ze wilde en daar ging ze voor. Ze wilde een carrière en trouwen met de leukste en knapste jongen van het land. En nog voor ze 25 werd, wilde ze een kindje. Tientallen jongens dongen naar haar hand. Ze kon kiezen: wilde ze een magere jongen, een jongen met een dure wagen, eentje met hemelsblauwe ogen of een jongen die elke dag propere sokken aantrok?
Het meisje wist dat ze macht had over de jongens. Ze liet ze wachten, ze nam de tijd. Maanden deed ze erover, maar uiteindelijk maakte ze haar keuze: die ene jongen met de grasgroene ogen en de blonde krullen, die wilde ze.
De jongen en het meisje waren voortdurend samen, ze bouwden een huisje, gingen op reis en maakten plannen. Ze waren gelukkig. Een jaartje nadat het meisje haar keuze had gemaakt, werden de trouwplannen concreter. Er was een datum, er was een jurk, er was een feestzaal.
Maar de jongen bedacht zich. Hij had een ander meisje ontmoet. Stiekem. Een meisje met ogen zo blauw als de oceaan en een hart zo groot als het Titicaca-meer. Steeds vaker vertoefde hij in haar warme armen. Het meisje met de gifzwarte haren wist nergens van, zij droomde nog steeds over de dag van haar leven en haar dochtertje met zijn grasgroene ogen.
Maar ze ontdekte zijn geheim, uiteindelijk. Haar droom sloeg aan diggelen. De trouwjurk verdween in een hoekje achter in de kast, de uitnodigingen werden nooit verstuurd.
En toch kon ze hem niet vergeten, zij had hem immers gekozen uit de honderden andere jongens. Hij zou haar man worden, voor de rest van haar leven. Daar wilde ze voor vechten. En dat deed ze. Zo hard en zo lang dat het meisje uiteindelijk verdween. Maar hij volhardde. Hij wilde haar niet langer.
En nu rest er enkel nog een vrouw met doffe ogen, slappe armen en een leeg hart. Maar ergens diep vanbinnen smeult nog steeds een vuurtje. Ze weet dat ze niemand nodig heeft om haar dromen te vervullen, dat doet ze voortaan zelf.
posted by Unknown at
9.3.06
