Ver en vroeg
Donderdagochtend kwart over zeven, perron 5, station Mechelen. Ik wacht op de trein die mij diep in de Vlaanders zal brengen. Daar zal ik op een andere trein overstappen. Nog dieper de Vlaamse klei in. Roeselare, daar moet ik wezen. Het is een eenmalige actie, ik hoef daar niet elke dag een interview af te nemen. Gelukkig. Het lijkt mij hels om elke ochtend en avond die hele afstand af te leggen. Dat doet niemand, bedenk ik.
Mijn trein wordt aangekondigd met een vertraging van een kwartier. Defect motorstel. Ik ijsbeer heen en weer. Daar gaat mijn aansluiting, mijn afspraak ga ik niet halen. Twintig minuten vertraging, lees ik. De eerste trein richting Vlaanders wordt de stoptrein. Ik spoed me naar het andere perron en vraag aan de conducteur of ik met zijn trein dichter en sneller tot Roeselare raak. Een man voegt zich bij ons. Hij moet naar Roeselare, zegt hij. Ik kijk verbaasd op. Ik ben niet de enige die deze reis onderneemt.
Veertig minuten langer, een overstap extra, legt de treinbegeleider uit. Maar uiteindelijk zullen we in Roeselare raken. We installeren ons in de stoptrein. Nog net hoor ik hoe een man aan de begeleider vraagt of hij in Roeselare zal raken. Drie mensen die op een doordeweekse ochtend bijna drie uur reizen. Van Mechelen naar Roeselare.