Terrasje
Ze zat alleen op het terrasje. Niemand tegenover haar, niemand naast haar. Af en toe nipte ze aan haar kop thee. Ze staarde voor zich uit. Naar de bedrijvigheid op de markt, de honderden moto’s die voorbij kwamen, de mensen die genoten van een ijsje, de zon en elkaar.
Haar hondje zat bij haar op schoot. Af en toe streelde ze zijn witte haren. Hij likte haar handen. Ze liet het toe. Alsof het troost bood. Alsof ze zo minder alleen was. En ongetwijfeld bood het hondje ook troost.
Al drie jaar probeerde ze haar leven weer op de rails te krijgen. Het lukte niet. Vier jaar geleden werd ze ziek. Ze had nooit gedacht dat het haar zou overkomen. Zij had immers een leuke, drukke baan, een heel leger vrienden en hobby’s bij de vleet. Maar ze zakte weg in een diepe depressie. Alles viel weg: haar werk, haar vrienden. Enkel haar hondje bleef, als altijd.
Na drie jaar vechten, leek de job een verre droom, bleven de vrienden weg en was ze op zoek naar nieuwe hobby’s, nieuwe mensen. Maar dat was moeilijk, het bleef moeilijk.