Pakketje
We spraken af aan een wegrestaurant, ergens in het midden van Nederland. Op een zondag, laat in de namiddag. Hij kwam uit het oosten, ik uit het zuiden. Hij moest wel twee grenzen over, ik een.
Hij zou me een pakketje overhandigen. Een bijzonder pakketje, eentje dat speciale verzorging vereiste.
Ik kende de man, ik wist wat ik aan hem had. Wat ik aan het pakketje zou hebben, daarvan had ik nog geen idee. Ik besefte wel dat het een speciaal moment zou worden in mijn leven.
Zoals afgesproken belde hij een halfuur voor aankomst om de afspraak te bevestigen. Hij had het pakketje bij zich en er was niets fout gelopen. Samen met een handlanger spoedde ik me naar ‘De Meern’. Het was nu echt zover, besefte ik.
Ik draaide de parking op en zag de man al staan, in de verte, in een uithoek. We stapten uit en praatten even over de reis, de afstand en de warmte. Over het pakketje zwegen we nog even. Alsof we nog even onze adem inhielden. En toen zwaaide hij de deur van zijn auto open. En daar was het pakketje: een plastieken kooi met daarin twee kleine Poolse kittens. Voor mij.(*)
(*) Eentje vertrekt vanavond naar haar nieuwe baasje, maar P. blijft bij mij.