Verlies
Het was zoals ik dacht dat het zou zijn.
De eerste week voelde ik amper iets. Het was ook nog niet echt, ik kreeg het nog niet gezegd.
De tweede week werd alles anders.
Ik vertelde het aan mijn zus. En nog steeds was het niet echt.
Daarna liet ik het weten aan een goede vriendin. Het deed pijn.
Toen bracht ik een andere vriendin op de hoogte. Ik huilde.
Mijn broer en jongste zus waren de volgenden in de rij. Ik hield me sterk.
Mijn ouders kwamen thuis van vakantie. Ik had het moeilijk, alsof ik de klap nu pas voelde.
Aan mijn grootmoeder kreeg ik het niet gezegd zonder tranen.
“Oh nee,” zei ze. En: “Je mag verdriet hebben, dat is goed. Maar je mag geen zelfmedelijden hebben, dat is niet goed. Je moet verdergaan met je leven, doorgaan, de moed niet verliezen.”
En dat zal ik doen. Niet meer samen, maar alleen.