Licht
Vrijdagavond 11 augustus liet ik het rolluik in mijn woonkamer naar beneden. Ik trok aan het lint en voelde dat het lint het daar moeilijk mee had. En ik ook. Ik had er geen controle over. Het rolluik was wel helemaal gesloten en dat was de bedoeling, dus maakte ik me daarover niet erg druk.
Maar ’s ochtends weigerde het lint alle dienst. Geen millimeter beweging kreeg ik erin. En dat zou zo blijven, weken na elkaar. Rolluik naar beneden, lint muurvast.
We ondernamen diverse reanimatiepogingen, maar die werden een voor een vroegtijdig gestaakt. Ik had echt niet genoeg kracht, het mechanisme waar het fout was gegaan, zat verborgen achter maar liefst twee ingenieuze constructies, die constructies moesten helemaal worden afgebroken, het nieuwe lint bleek te kort, mijn hulp – mijn vader – belandde voor minstens acht weken in het gips, de veer deed het niet meer en bij de nieuwe zat geen gebruiksaanwijzing. Een lange, donkere lijdensweg.
Intussen was het donker in mijn woonkamer. Dag en nacht. Langs de keuken sijpelde er wel wat licht door, maar dat was amper de moeite. Ik leefde in een donker hol, afgesloten van de wereld. Af en toe vond ik het niet erg, het paste wel bij mijn gemoedsgesteldheid. Maar stilaan begon ik het licht heel erg te missen.
Gisteren lukten de reanimatiepogingen eindelijk. Voorzichtig trok ik aan het lint. Het rolluik volgde moeiteloos. Langzaam stroomde er opnieuw licht in mijn woonkamer. Mijn dag kon niet meer stuk.