Klanken
Mama en papa. Lange eerste a, klemtoon op de eerste a, korte eerste a, klemtoon op de tweede a. Er zijn tientallen manieren om deze twee woorden uit te spreken. En toch klinken ze negen op de tien keer identiek. Of bijna identiek. Má-ma en pá-pa. Met de klemtoon op de eerste lettergreep.
Maar mijn moeder - die ik overigens nooit mama heb genoemd - zegt het anders. Ma-má, kort-kort en klemtoon achteraan. Ze heeft het dan niet over willekeurige mama’s, ze heeft het over een bijzonder persoon. Als zij ma-má zegt, vertelt ze over haar moeder, die ik nooit heb gekend. Ze stierf in het kraambed. En pa-pá is haar vader – mijn grootvader – voor de dood van ma-má. Daarna werd hij paps.
Vandaag luisterde ik naar het verhaal van een vrouw. Ze vertelde over haar ouders. Over ma-má en papá. Het klonk zoals mijn moeder het zou zeggen. Kort-kort, klemtoon achteraan. Elke keer de vrouw de woorden liet vallen, knipperde ik even met mijn ogen. Ik had het er moeilijk mee. Alsof zij de voorrechten van mijn grootouders schond.