Schoenen
Het meisje huilde hartverscheurend. Met lange uithalen en natte tranen. Het klonk niet alsof ze huilde omdat ze geen pakje chips mocht, het ging om diep verdriet. Haar haar hing in slierten rond haar witte gezichtje. Donkere, natte ogen staarden af en toe naar het meisje dat voor haar zat. Het moest haar zus zijn, ze was veel te jong om haar moeder te zijn.
De zus streelde de haren en sprak troostende woorden. Het hielp niet.
“Mijn schoenen”, snikte het meisje. Tranen rolden langs haar wangen.
“Ik weet het”, troostte de zus. “Maar volgend jaar ga ik werken, dan hebben we geld.”