Ouder
“Heb jij rimpels bij je ogen?”
De vraag overviel me. Ik hou die zaken niet zo nauwlettend in de gaten. Als ik merk dat mijn ogen nog steeds groen zijn en dat de wallen eronder niet te veel op de Ardennen lijken, vind ik het al lang goed.
“Dat weet ik niet”, antwoordde ik.
“Je moet eens goed kijken in de spiegel en een beetje lachen”, maande ze me aan.
Ik keek en zag dat mijn ogen nog steeds groen en de wallen geen Ardennen waren. Daarna trok ik mijn mondhoeken omhoog en staarde naar mijn ogen. Net eronder ontwaarde ik inderdaad enkele fijne lijntjes. Rimpels. Of rimpeltjes.
“Ze zijn er!”
“Ah, gelukkig. Anders zou vandaag wel een hele zwarte dag geweest zijn”, zuchtte ze.
Mijn zusje werd die dag vierentwintig en had voor het eerst een rimpeltje ontdekt. Dat ik – toch bijna vier jaar ouder – ook was aangetast door het virus ‘ouderdom’, beschouwde ze als een mooi verjaardagscadeau.