Kerstverhaal (met vertraging)
Er zijn tradities die in ere moeten worden gehouden. Met kerst hebben wij er zo eentje. Kerst betekent namelijk nostalgie ten huize Tweet - of beter: ten ouderlijke huize Tweet. Nadat het feestmaal achter de rug is, worden de papieren herinneringen opgehaald. Mijn vader neust in zijn lade en diept vergeelde zwart-wit foto's op. Die worden doorgegeven aan mijn moeder, broer en zussen en worden telkens uitvoerig van commentaar voorzien. Intussen zijn wij - de voorlopig jongste generatie - al zo oud, dat ook foto's uit onze kindertijd onder de noemer 'nostalgie' vallen. De voorbij jaren passeerden onze blonde en bruine hoofdjes dan ook de revue. Beschamend vertederend.
Deze keer gooiden we het over een andere boeg. Nog steeds nostalgie, maar geen foto's deze keer. Wel de plaat waaraan ik jaren verslingerd was. Niet voor de muziek, maar voor het verhaal. Heel plechtig legde mijn moeder de plaat van Sneeuwwitje op de pick-up. Minstens twintig jaar oud moet het exemplaar zijn.
En het kwam allemaal terug. De liedjes, de teksten. Sommige passages kon ik nog letterlijk herhalen. De boze stiefmoeder: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand'. De jager die sneeuwwitje diep in het bos brengt: 'Maar waar brengt u me naartoe?' Sneeuwwitje alleen in het woud: 'Ik ben zo bang'. Sneeuwwitje aan het werk in het dwergendorpje: 'Zoveel stof'...
'Waar blijven de dwergen?' vroeg mijn zus zich af.
'Sst... daarvoor moeten we de plaat omdraaien', wist ik zeker.
Sneeuwwitje op plaat, nostalgie op haar best.