Trein
De trein reed tergend langzaam. Ik had me als derde op een bank voor 2,5 geperst. Mijn moeder had een eindje verder het laatste vrije plaatsje bemachtigd.
De moeder en dochter tegenover me waren er wel in geslaagd naast elkaar te zitten. Maar het schouwspel dat zij opvoerden, maakte de rit voor ons de moeite. Het waren dames van de wereld met hippe tasjes, lang bruin haar en opgemaakte lippen. En ze praatten de hele tijd. Ik verstond geen jota van wat ze zeiden, ze brabbelden een of ander Oost-Europese taal. Maar de dochter had iets nodig van haar moeder, dat was duidelijk. De dochter had de rechterarm van haar moeder zachtjes maar dwingend vast. Ze bleef ijveren. Tevergeefs. De moeder onderbrak haar telkens in korte, besliste zinnen. En terwijl ze de smeekbede van haar dochter aanhoorde, kauwde de moeder voortdurend op haar kauwgom. Met open mond, inclusief geluid. En af en toe blies ze een grote, volmaakt ronde bel.
Ondenkbaar dat ik op dezelfde manier naast mijn moeder had gezeten. En dat is maar goed ook.