Kopzorg
Wolkenkrabbers worden wakker: zuilen, wij aan-
gevreten door licht, overeind in nostalgie, hoop

en woede, vet van beschaving. De lucht vol

haastige indrukken van tijd. Waarom wil
iedereen altijd de eerste zijn, zonder builen?

Bumper aan bumper staan ambities in de file
van ochtendrood. Digitale klokken schokken voort.

Waarom komt taal altijd te laat op werkelijkheid?

Geblutst blijf ik hangen aan de rekstok van een gedicht,
de kniezwaai van grootsteeds geluk oefenend.

Mark van Tongele