Lach
Ik zag het wel. Hij lachte. Niet slinks, maar openlijk. En hij had gelijk. Ik zou net hetzelfde hebben gedaan.
Het was zondagavond, 11 uur. We wachtten op een trein die ons naar huis zou brengen. De stoptrein was al aangekondigd maar had vertraging. Minstens vijf minuten.
Mijn zus en ik hadden besloten de tijd nuttig in te vullen. Ik leerde haar een dansje. Wiebel, wiebel, rechts over, rechts naast, over, draai, stop, klonk het. En deden we.
Hij zag het en lachte.